Z Kielc do Baranowa jedzie się szybko. Ot szuka się drogowskazu na Rzeszów. Pilnuje się aby Łysogóry ze Świętym Krzyżem były po lewej stronie. Jeżeli minie się Łagów, to nie dojeżdża się do miasta dawnych Sejmików Ziemi Sandomierskiej – Opatowa, lecz skręca się w prawo, tak aby przejechać przez Iwaniska. Wtedy po lewej stronie mija się osławiony Krzyżtopór Ossolińskich. W tą sobotę, mijając go miałem wrażenie że cegieł tam przybywa i może pewnego dnia zamiast ruin, będzie otynkowany, oszklony pałac przypominający tak liczne pałace w zachodniej Europie? Dalej do drogi krajowej nr 9 – Radom – Rzeszów. Przez sady ziemi Sandomierskiej, można wypatrywać znaków dawnego (a może i obecnego) Siarkopolu. Pilnować się należy gdy przekroczy się graniczną między Świętokrzyskim a Podkarpackim (a dawniej między Królestwem Kongresowym a Królestwem Galicji i Lodomerii) Wisłę, bo tuż za mostem, należy skręcić w prawo i już tylko 10 km do Zamku w Baranowie.

 

Zakwaterowanie w hotelu – bardzo sprawnie. Hasło – konferencja; uśmiech recepcjonistki. Na schodach już można przywitać się z koleżeństwem poznanym w Tłokini. Potem przez pałacowy park na Zamek. Jeszcze jedna formalność: potwierdzenie obecności na liście i jest się już zaproszonym na pałacowe sale i pokoje. Stosowne zatem do miejsca wzajemne uprzejmości: dzień dobry! Jak podróż? Czy kawa a ciastka smaczne? Przywitać można kolejnych nawigatorów, których co do zasady dzielić należy na: piszących; komentujących i tylko czytających. Przywitania w zależności od stopnia zażyłości i znajomości, albo nieśmiałe skinienie głową, albo wyciągnięta do przywitania ręka, aż po otwarcie ramion (to już nasza druga konferencja) czy nawet po malutki buziaczek w policzek (z płcią przeciwną). To też czas aby znaleźć swoje miejsce na Sali konferencyjnej.

 

Wiem, ktoś napisze, że na Sali konferencyjnej najważniejsze są wygodne krzesła, dobra klimatyzacja i sprawny rzutnik. Proszę jednak pamiętać, że tutaj jest konferencja Nawigatorów i akurat na zamkowej Sali najważniejsze było to w cieniu czyjego portretu się konferowało. Na mnie z lewej strony, zaglądając w kreślone notatki, patrzył Jan III Sobieski, a gdy tylko podnosiłem wzrok, to obok  prelegenta pilnował mnie majestatyczny portret Stefana Batorego. Z salą trzeba się dobrze zaprzyjaźnić, bo spędzimy tutaj 9 godzin. Jeszcze tylko modlitwa i można rozpocząć II konferencję Nawigatorów.

 

RZECZ O PSYCHIATRII

 

Moja ulubiona anegdotka o psychiatrii brzmi: Mały Jaś wszystko rysował czarną kredką. Psycholog szkolny podejrzewać jakieś problemy, poprosił go o rozmowę. Jasi, czy Ty masz jakieś problemy? Dlaczego wszystko rysujesz czarną kredką? Chcesz o tym porozmawiać? Nie, proszę Pana. Ja Wszystko rysuje czarną, bo mam tylko czarną kredkę.

 

Wsłuchując się w wykład Profesora Świecickiego, w notatkach naszkicowało mi się jedno pytanie: czy blogerzy to grupa podwyższonego ryzyka w zachorowaniach, ze szczególnym wskazaniem choroby polegającej na „mówieniu/pisaniu prawdy”. Drugą rzeczą, która mnie już prześladowała do końca konferencji, to były autopytania, czy znajduje się w stanie manii, depresji czy hipermanii? Praktyczną rzeczą jaką z wykładu wyniosłem to rozgraniczenie pomiędzy psychologią, neurologią a psychiatrią (psychiatria zdaje się być kondominium pomiędzy humanistyczną psychologią a medyczną neurologią), A także refleksja, że w gruncie rzeczy choroby psychiczne są zespolone z liniami granicznymi Państw. Wszak 5 latek ze Stambułu nad Bosforem został zdiagnozowany jako chory, a w takiej przyszłej Warszawie z kartą LGBT, czyż plany matrymonialne 5 latka, będą objawem choroby? To jeszcze jeden kawał o psychiatrii. Goering wizytuje Dom Wariatów. Mija jakiegoś wariata i zadaje mu pytanie, czy go poznaje. Wariat nic. Jak to nie poznajesz mnie? Jestem Premierem Prus. Wielkim Bohaterem Lotniczym! Marszałkiem Rzeszy!! Ministrem Lotnictwa! Mecenasem Kultury! Wariat słucha i smutno kiwa głową: Mój Boże, u mnie też tak się zaczęło!

 

Wykład Profesora Święcickiego zmroził mnie o tyle, że profesorska „Buka” znalazła się w pozycji: zakupione. I w niej jeszcze jedna praktyczna rada. Ta o koszulce Che Guevary i Hitlera. Dziękuje Panie Profesorze! Przyda się!

 

RZECZ O BISKUPIE ŁOZIŃSKIM

 

Uważam to za swój brzydki zwyczaj, ale zwykłem sobie w czasie konferencji sprawdzać to co mówi prelegent, w najprostszy dostępny mi sposób, poprzez weryfikację wikipedii. O biskupie Łozińskim, o którym mówił Ksiądz Irek, zacytowano słowa Piłsudskiego: „Twardy to był człowiek, ale chciałbym aby tacy byli wszyscy biskupi, a ja, gdybym miał takiego generała umierałbym spokojnie”. Zatem gdy mowa jest o takim człowieku, to moje pytanie to prelegenta, które zadałem dopiero w części kuluarowej brzmiało: „czemu dzisiaj żaden z hierarchów nie stosuje klątwy kościelnej, na dyscyplinowanie co poniektórych ochrzczonych”. Refleksja druga po wykładzie księdza Irka, to znów charakter ludzki i jakże piękna cecha odwagi.

 

RZECZ O ARMII JEJ IMPERATORSKIEJ MOŚCI

 

W domu rodzinnym mam taką pamiątkę. Książeczkę wojskową armii rosyjskiej, któregoś z moich przodków z wpisami  kaligrafowanymi cyrylicą z lat 1901-1904. Nikt nie wie i nie pamięta co to za przodek, jak służył, gdzie służył. Zwłaszcza, że niezapisane kartki wojskowej książeczki zostały potraktowane w latach międzywojennych jako brudnopis do nauki języka polskiego (przewrotność losu, coś co było praktycznym wykorzystaniem symbolu okupacji zaborczej, po latach może urastać do bezczeszczenia pamiątek historycznych), ale dzięki wykładowi dr Jacka Legiećia można było przynajmniej zrekonstruować sobie jak ta służba wyglądała. Chociaż z wykładu już wiem, że jednej rzeczy bym nie zrekonstruował. Okoliczności, czy mojemu przodkowi smakowało wojskowe jedzenie czy nie.

 

To też jest największa zagadka nauk historycznych, bo oto część materiałów źródłowych historycznych będzie dowodzić, że co jak co, ale w armii carskiej dawali dobrze jeść, a równocześnie w tym samym czasie inne źródła będą dowodzić, że w tej samej armii carskiej ludzi karmiono jak psy. Zresztą, już widzę zagadki historyków, którzy na podstawie relacji z konferencji w Baranowie będą próbowali ustalić, czy w tym Baranowie to dobrze dali zjeść czy źle. Rozważania przetnę łacińskim: de gustibus est non disputandum.

 

Z wykładu pozostała jeszcze kwestia alkoholi w Armii Rosyjskiej. Mi się podoba ta anegdotka o generale Żeligowskim, który jako abstynent służył w Armii Rosyjskiej. Koledzy Rosjanie próbowali go podejść wznosząc toast za Cara, ale i tu Żeligowski tylko podniósł kieliszek. Rzecz ponoć zakończyła się przed Sądem Wojskowym, który uniewinnił generała Żeligowskiego od zarzutu obrazy Majestatu Cara poprzez odmowę wypicia toastu za Cara. O jednej rzeczy nie usłyszałem, a może pominąłem: jak to było z tymi legendarnymi 25 latami służby w Armii Carów.

 

OBIAD – KRYTYKA TAK, KRYTYKANCTWO NIE

 

Po wykładzie trzecim nastąpiła przerwa obiadowa. Jedzenie było bardzo dobre. Przy stoliku, wraz z współbiesiadnikami: Karoliną, Robertem i Wojtkiem pokrytykowaliśmy dotychczasowe wykłady. Nastawiliśmy się na wykłady od numeru 4 do 6. Oczywiście krytyka była konstruktywna, bo jakiekolwiek wycieczki osobiste były zamykane hasłem: krytyka tak, krytykanctwo nie. Wspomnieć też należy, że doszło przy stoliku do kłótni o to, czy Nawigator może czytać Wyborczą (Gazetę) czy nie powinien oraz była kłótnia o to czy właściwa serwetka jest ta po lewej czy po prawej stronie.

 

PAN MAŁYŃSKI

 

Z wykładu dr Ryszarda Mozgol można by stworzyć historię, że oto sługa obserwuje swojego pana awanturnika (lotnika), bierze udział w jego niezliczonych przygodach, a te wszystkie swoje opowieści przekazuje swojemu synowi i wnukowi. Wnuk ten zaś tak się angażuje w sprawy lotnicze, że pewnego dnia jako Mirosław Hermaszewski (to właśnie wnuk sługi Pana Małyńskiego) leci w kosmos. Szczerze powiedziawszy taka historia bardziej mi odpowiada, niż historia o tym, że Hermaszewski był przede wszystkim komunistycznym sprzedawczykiem i aparatczykiem.

 

Kim zaś był Pan Małyński? Podobało mi się to stwierdzenie Pana Doktora, że Małyński byłby w stanie sprzymierzyć się z każdym, kto obiecałby mu powrót do majątku zabranego przez Bolszewików w czasie Rewolucji. No i jak tu na takim człowieku budować jakiekolwiek teorie polityczne, jak jego teoria sprowadzała się do hasła: kasa misiu, kasa! Oczywiście to moje odkrycie czynię z zastrzeżeniem, że to nie umniejsza słuszności niektórych obserwacji Emanuela Małyńskiego oraz że był dzielnym i zacnym Polakiem.

 

PRAWO vs. SIŁA, TEORIA vs. FAIT ACCOMPLI

 

Wykład nr 5 pani Prof. Katarzyny Kostrzewy był tym na który ostrzyłem sobie polemiczne zęby od czasu ogłoszenia tematu tego wykładu. Przy tym wykładzie chciałem wreszcie zadebiutować przy konferencyjnym mikrofonie ze swoją glosą i swoimi pytaniami. Portret Sobieskiego mi świadkiem, że już od  5 minuty miałem napisaną w skrócie swoją glosę. Taką hasłową. Na anegdotkę o komarze, miałem słówko Fryderyk Wielki 1740. Na opowieść o tym co się działo w 2010 roku w kwietniu, zapisałem: błąd 1941 oraz błąd 1939. Podkreśliłem sobie glosę Słowackim: Polsko, pawiem i papugą byłaś narodów. Wewnętrznie ucieszony słuchałem wykładu. To się raz wewnętrznie zgadzałem, to raz starałem się wyrazić twarzą swoje zdziwienie i głęboką niezgodę. Ale wszystko w milczeniu. Wszak inna jest rola prelegenta inna rola słuchacza. Czekałem na serię pytań. No i się doczekałem.

 

Jak zwykle okazało się, że genialny plan zadania pytań i wygłoszenia glossy, miałem przy tym wykładzie nie tylko ja. Zatem jak wykład się zakończył i szykowałem się do majestatycznego (z uwagi na portrety królewskie) podniesienia ręki do głosu, to moja ręka została przykryta już lasem innych rąk. To pewnie sprawka portretów tych niecierpliwych Leszczyńskich, co to im się zawsze do Korony Polskiej śpieszyło. Spokojnie myślę: jak ich prowadzi gwiazda Leszczyńskich, to ich pytania będą tak krótkie jak panowanie Leszczyńskiego: 1704-1709, 1733-1736, spokojnie zdążę wygłosić swoje komentarze. Tak pomyślałem.

 

Nie przewidziałem jednego. Barokowego stylu zadawania pytań. Na początku zatem wstęp, składający się z szerokiej inwokacji komplementującej prelegenta i podkreślającego emocjonalny związek komentatora z tematem (z jednym wyjątkiem komentującego, który miast inwokacji przeprowadził szarżę na metodologię prelegenta). Następnie zaś ornamentyka pytania, podkreślającego że pytający to tylko skromny bloger, a po drugiej stronie parnasy akademickie, prawne i to prawa aż międzynarodowego (a gdzie tutaj się podział demokratyzm blogerski). Żeby to było jedno barokowe pytanie. Przeżyłbym. Ale tu jeszcze z barokowym pytaniem wyszedł Pan Michalkiewicz – tutaj ornamentyka poszła we wkładaniu w każde słowo szpilki, przeciwko tym, których Pan Michalkiewicz wini za brak wyjaśnienia katastrofy smoleńskiej oraz w maksymalnym oprzymiotnikowaniu każdego słowa (nie wystarczy przecież powiedzieć Rząd Tuska – trzeba powiedzieć ten najbardziej fatalny, zdradziecki, zdrajczy Rząd Tuska). Potem nastąpiła zaś jeszcze wspomniana wyżej szarża na metodologię. W międzyczasie gdy Pani Profesor broniła się przed szarżą zdarzyło się że mikrofon wpadł już w moje ręce. Duma z tego sukcesu, dostrzegana we wzroku Batorego (zdobycie Mikrofonu na konferencji u Nawigatorów, to tak jak zdobycie Pskowa) spotkała się niestety z krytycznym spojrzeniem Gabriela. Ze spojrzenia wyczytałem jedno: spróbuj mi gagatku zadać chociaż jedno barokowe pytanie! Broniłem się wzrokiem: Gabrielu, znasz mnie, jedno, konkretunieńiekie, króciutkie pytanie, żadnych barokowych ozdób. Patrzę jednak na swoje notatki: Fryderyk, 1941 i 1939. Kurcze jak tu skrócić. Przecież jak zacznę o Fryderyku i tu przeliczam odległość Gabriela ode mnie. 15 kroków, trzy rzędy. Nie dam rady! W dwa zdania będzie przy mnie. Jeszcze ze skrzydła albo Parasol albo Wawrzyniec. Będę osaczony. Oddaje mikrofon. Wszak są jeszcze kuluary!

 

I właśnie w kuluarach do Pani Profesor wypowiedziałem swoją glosę. Nie dla definicji z komarem (którą mnie później prześladowano). Prawo międzynarodowe zostało zdefiniowane przez Fryderyka Wielkiego w czasie I Wojny Śląskiej w grudniu 1740 roku słowami: „Najważniejsze jest zajęcie terytorium, a później prawnicy znajdą uzasadnienie”. Rosjanie prawnie biją nas o trzy długości. W 1941 roku załatwili nas Traktatem Sikorski – Majski, tak aby wszystkim na świecie było wiadomym, że równorzędnym dla Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej jest sowiecki ambasador. W traktacie tym zamieścili wzmiankę o amnestii dla obywateli polskich przebywających na terytorium ZSRR (bo przecież jeżeli już jacyś Polacy byli na terenie ZSRR w 1941 roku to tylko kryminaliści, którym trzeba było udzielić amnestii i wypuścić z więzień i obozów). Była także wzmianka o anulowaniu traktatu Ribbentrop-Mołotow, a strona Polska zapomniała, że legitymizacją zaboru kresów Wschodnich było referendum ludowe z października 1939 roku, gdzie ludność zachodniej Białorusi i Ukrainy wyraziła wolę przyłączenia do ZSRR.  A przecież strona Polska nie wnosiła o anulowanie referendum, czyli uznała je, a my za traktat z Niemcami przeprosiliśmy. Dziękuje, tak się prowadzi politykę z użyciem prawa, a nie politykę z użyciem piaru.

 

KARP

 

Karp po części dostał rykoszetem za niepowodzenia na wykładzie o międzynarodowym prawie lotniczym. Zatem chwilkę trwało zanim się dostroiłem na odbiór względem doktora Łukasza Modelskiego. Jemu chciałem zadać jedno pytanie, które frapuje mnie od czasów Salonu24 i komentarza świętej pamięci Bajbarsa. Otóż napisał Bajbars, że to co jest przypisywane nieszczęśnie ściętej Marii Antoninie, gdy wzburzony i głodny lud Paryża przyszedł pod jej okno „Czego chcą? Są głodni! Niech jedzą ciastka zamiast chleba” jest o tyle prawdziwe, że Królowa miała na miejscu to prawo, które nakazywało piekarzom, w przypadku gdy w piekarni zabrakło Chleba, sprzedawać ciastka w cenie pieczywa. Albowiem Król zapewniał zboże dla swoich poddanych i tylko trzeba było poskromić tych piekarzy, którzy mieli większy zysk na wypieku ciastek niż chleba.

 

Karp! Coryllus pisał swego czasu tyle o ogrzewaniu węglem w średniowieczu. To co jest dla mnie największą wartością, że oto u Coryllusa szuka się przede wszystkim w historii człowieka i jego życia, a nie koncepcji ideologicznych. Ja się aż boje napisać, że dzieje człowieka to walka z socjalizmem albo walka o socjalizm. Przecież największa sprzeczność w trakcie konferencji nie wynikła o to czy Małyński był OK, czy nie OK, albo czy Michalkiewicz zadał barokowe pytanie, czy też nie, ale o to czy jedzenie było smaczne, oraz czy dobrze zapamiętano przepis na pieczone lody. To jest człowiek właśnie. Chce sobie grzecznie zjeść Karpia, a tu przychodzą jacyś sprzedawcy szprotek i mówią, że koniec Karpia. Ale może wszystko za mocno upraszczam? Wybronię się po francusku: C’est Ne pas simple, c’est Ne pas francaise!

 

IN VINO VERITAS

 

W sekcji pokonferencyjnej dopadły mnie wszystkie schorzenia opisywane w wykładzie Profesora Święcickiego. Natręctwo – kto mi się napatoczył pod nogi był pytany o to, jaka jest fachowa nazwa świeczników wiszących na ścianie, ze szczególnym uwzględnieniem tej polerowanej części, dzięki której odbijało się światło ze świec - postępowanie w celu ustalenia nazwy jest nadal prowadzone. 

 

Faza nierealnych pomysłów: po którymś piwie, kiedy ainolatak był już czytany przeze mnie wspak i był po prostu Katalonią, deklarowałem wszem i wobec, że w niedzielę na pewno wstanę o 8, śniadanie o 8:30  i będę na zwiedzaniu zamku o 9. Punktualnie. Nawet trzy razy się żegnałem dla potwierdzenia swojego zapewnienia.

 

Faza odwagi godna 5 latka jeżdżącego rowerkiem po ulicach Stambułu. Szerszy opis objawu: wracam to sobie do stoliku dyskusyjnego, wielkiego i podłużnego, wracam z drugiej Sali, w mniejszym okrągłym stoliku Pan Michalkiewicz wraz ze swoją świtą. Ho Ho – ironizuję, Barokowe pytanie! A że wino zaburzyło mi już we krwi: Panie! – przemówił przeze mnie demokratyzm blogerski - Pan wyszedłeś z roli na konferencji, Pan dzisiaj nie był Prelegentem ale pytającym. Przez pana rozwlekłość pytania, ja nie zdążyłem wygłosić swojego ważnego pytania! Pan Michalkiewicz popatrzył na mnie jak na wariata, ale towarzysząca mu świta (pozdrowienia dla Jorgusia) przytomnie zapytała: a to jakiego pytania nie zadał Pan? Troszeczkę urosłem i wyrecytowałem to co wyżej: Fryderyk Wielki, 1941 rok i 1939. Moja pamięć zanotowała komplement. Koniec końców przetransferowaliśmy Pana Michalkiewicza wraz ze świtą (w której rej wodził szybkorozpoznający sytuację Jorguś starszy) do dużego stolika.

 

Faza zaczepialstwa: zaczepiłem Panią Gancarz wraz ze zdaje się oriolanką, której chciałem wytłumaczyć, że umowę można zawrzeć nie używając ani jednego słowa. Ot po prostu machając ręką po taksówkę, albo jeźdząc wózkiem po supermarkecie i rezygnując z mówienia dzień dobry i dowidzenia kasjerce. Zaczepiłem także pana doktora Modelskiego, który okazał się świętokrzyskim krajanem i z którym przypomniałem sobie przewidywania Szwejka co do przebiegu I Wojny Światowej (tak, tak zabili arcyksięcia Turcy, bo nie mogą darować aneksji Bośni i Hercegowiny, ale my sprzymierzymy się teraz z Rosją i napadniemy na Turcję, wtedy na nas napadną Niemcy, bo oni żyją w zgodzie z Turcją, ale wtedy Austria sprzymierzy się z Francją). Poznałem miłego Betacola, przy okazji wylałem pół piwa na stół (ale która dłoń nie poszła by szerokim ruchem z otwarciem ramion, gdy dowiadujesz się że spokojny człowiek obok, toż to kochany pan Betacool – świadków rozlania Piwa na szczęście nie odnotowałem). Innych swoich ekscesów nie pamiętam. Dziękuje wszystkim za współuczestnictwo, za wiedzę którą podzielili się prelegenci, za miłe rozmowy i wesołe towarzystwo.

 

Odnotowuje także ze swojej pamięci, że intensywnie forsowałem pomysł aby przy konferencji na Zamku Kliczków zorganizować w niedzielę autobusową bądź busową wyprawę do nieodległego Drezna. Zatem do zobaczenia na zamku Kliczków!

---

tagi: konferencja  baranów  lul ii 

	grudeq
	14 marca 2019 21:21

27     1907    21 zaloguj sie by polubić