Ponieważ ostatnio w każdej polemice wręcz krzyczałem o tym aby przed każdą dyskusją zdefiniować pojęcia w tejże dyskusji używane, zacznijmy od definicji tytułowych pojęć. Kombatantów ostatnio znakomicie opisał Coryllus w tekście o wdzięcznym tytule „O ślimaku Frasyniuku i bezużyteczności zasług kombatanckich”

( http://gabriel-maciejewski.szkolanawigatorow.pl/o-slimaku-frasyniuku-i-bezuzytecznosci-zasug-kombatanckich )

a także Toyah w tekście „O trzech tysiącach, których nikt nie chciał internować” (http://krzysztof-osiejuk.szkolanawigatorow.pl/o-trzech-tysiacach-ktorych-nikt-nie-chcia-internowac ) i uważam że kim są kombatanci jest dla nas wszystkich jasne. Przejdźmy zatem do pojęcia „Lucrum Cessans”

 

W naszym języku łacińskie „Lucrum Cessans” staje się utraconymi korzyściami. W naszym Kodeksie Cywilnym pojawia się to pojęcie w art. 362§2, który to przepis określa granice odszkodowania (to znaczy ile jesteśmy komuś winni, gdy wyrządziliśmy mu szkodę) i mówi nam tak: „w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty , które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”. No tak. Tyle mówi suchy prawniczy język, spróbujmy poszukać jakiegoś przykładu na „lucrum cessans” z codziennego życia. Do mnie przemawia najbardziej taki przykład.

 

Jedziemy sobie taksówką i tak się zapiekliśmy w dyskusji z panem taksówkarzem, że krytykując Rząd/Totalną opozycję uderzyliśmy w taksometr, uszkadzając go. Ponieważ jesteśmy osobami uczciwymi – mówimy Panu Taksówkarzowi, że niech powie nam ile trzeba za naprawę tego taksometru zapłacić i my zapłacimy. Taksówkarz jest równie miłym i uczciwym człowiekiem i mówi: „Spokojnie. Taka naprawa potrwa tydzień i mój znajomy naprawi mi taksometr za 100 zł – na szczęście kurs z Panem był ostatnim i teraz jadę na tydzień na wakacje, więc da mi Pan 100 zł i temat jest zakończony. Tutaj szkoda jest, ale Lucrum Cessans jeszcze nam się nie objawiło.

 

Zmienimy trochę teraz ten stan faktyczny tak aby uwypuklić „utracone korzyści”. Uderzyliśmy w ten taksometr jadąc taksówką 30 grudnia. I gdy oferujemy zapłatę odszkodowania, pan taksówkarz mówi: „Panie!! Taka naprawa potrwa co najmniej tydzień!! A wie Pan co jutro jest?! Jutro Panie sylwester!! Jak ja wyjadę w miasto bez taksometru!! Przecież jak mnie złapią na mieście bez taksometru, to kara i utrata licencji!! No nie możemy tak tematu zakończyć. Musi mi Pan oprócz naprawy taksometru za 100 zł przez mojego znajomego, zapłacić także to co zwykle zarabiałem w noc sylwestrową jako taksówkarz, to jest 1.500 zł.. bo to są moje utracone korzyści!” Ot.. jak to w prawie czas i miejsce ma swoje znaczenie.

 

Po tym przykładzie wydaje się, że lucrum cessans to nic trudnego, ale trudność ze stosowaniem lucrum cessans w praktyce sprowadza się do tego, że bada się w nim zawsze stan hipotetyczny – mogący zaistnieć w przyszłości, opierając się na tym co zdarzyło się wcześniej. Więc z jednej strony Pan taksówkarz będzie nas zasypywał danymi o tym, jak w każdą noc sylwestrową kręcił rekordowe wyniki – my zaś nie chcąc pójść z torbami za niefartowne uderzenie w taksometr będziemy się bronili tym, że to nie prawda, bo wszyscy wiedzą, że pan taksówkarz zawsze w sylwestra pije i nigdy nie jeździ w noc sylwestrową za taryfą. Na co Pan taksówkarz oczywiście odpowie, że być może kilka ostatnich sylwestrów wcale a wcale nie spędził za kółkiem tylko na imprezie, ALE właśnie w tym roku miał zamiar wypracować się za wszystkie lata.. i żąda zatem jeszcze większego lucrum cessans dla siebie.

 

Proszę o wyrozumiałość, bo nim połączymy kombatantów „Solidarności” i „Stanu wojennego” ze szkodami i odszkodowaniami, jeszcze jeden przykład, zaczytany w pamiętnikach Herlinga-Grudzińskiego. Oto w latach 60-tych doczytał on w notkach prasowych taką rewelację. Mianowicie po zakończeniu II wojny światowej, Rząd Francji wypłacał odszkodowanie obywatelom i obywatelkom włoskim za szkody wyrządzone przez żołnierzy marokańskich, służących pod flagą Francji i wyzwalających ziemie włoskie spod jarzma Republiki Salo. Żołnierze ci marokańscy dopuszczali się gwałtów na kobietach (ach scena z pułkownika Kwiatkowskiego, gdzie operowany pułkownik wrzeszczy: „Kwiatkosiu! Zapamiętaj – Armia Radziecka nie gwałci!!), a rząd Francji uznał za stosowne wypłatę odszkodowania. Zasada przyznawania odszkodowań była prosta – wystarczyło oświadczenie kobiety, że oto takiego to dnia w takiej a takiej miejscowości doznała szkody ze strony żołnierza marokańskiego i odszkodowanie było przyznawane. W latach 60-tych, jakiś badacz zadał sobie trud porównania szlaku bojowego żołnierzy marokańskich (na podstawie rozkazów, map sztabowych etc.) oraz miejsc zgłoszonych gwałtów no i okazało się, że nie wszystkie zgłoszone gwałty pokrywały się ze szlakiem bojowym Dywizji Marokańskiej. Ale wiadomo, że tematu nikt nie drążył, bo skompromitował się zarówno Rząd włoski i francuski nie weryfikując zeznań swoich świadków… a dwa tematyka gwałtu to wstydliwa rzecz, to przecież też mogło się pomylić, gdzie ten gwałt był, a i kto konkretnie gwałcił. No a tylko bezczelni prawnicy ośmielają się pytać gwałconej kobiety, w jakim mundurze był gwałciciel. Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Był gwałt to jest kasa na odszkodowanie. Ano właśnie… wszystko ma swoje znaczenie.

 

Czytam sobie wypowiedź jednego z kombatantów stanu wojennego, który o internowaniu mówi tak: „Najmocniej zapadł mi w pamięć moment, kiedy byłem prowadzony korytarzem do celi w absolutnej ciszy. Myślałem wówczas, że wraz ze swoimi towarzyszami internowanymi podzielimy los polskich oficerów z Katynia - podkreśla.”

 

Yhym. I mam tu orzech do zgryzienia. Czy Pan kombatant powinien być dla mnie stawiany na równi z ofiarami Katynia czy tylko być przeniesiony do kategorii ludzi poddających się łatwo histerii. Idąc za pierwszym przykładem, to przecież tylko na skutek jakiegoś prawdziwego cudu nasz internowany nie został rozstrzelany strzałem w tył głowy z workiem na głowie – przecież wszystko do tego zmierzało – toż z tego powodu, ja tego człowieka powinienem traktować jako cudem wyratowanego z opresji. A z uwagi na tak wielkie grożące mu niebezpieczeństwo, za to jego poświęcenie dla Polski z ryzykiem własnej śmierci w katyńskim dole, to nagroda i odszkodowanie za takie działanie musi być dużo znaczniejsze. Bo to przecież nie byli zwykli członkowie Związku Zawodowego, którzy coś tam się postawili władzy, a władza się z nimi popstrykała w internowanie… to byli ludzie którym groził KATYŃ.

 

Nie zgadzam się jednak z tym. Działaczom Solidarności Katyń żaden nie groził. To oczywiście nie oznacza, że nie ma ofiar stanu wojennego, zabitych w pacyfikacji kopalni Wujek, na demonstracji w Lubinie, czy ofiary księdza Popiełuszki, ale to jednak nadal nie jest Katyń. Chociażby wystarczy spojrzeć na średnią wieku zabitych w Katyniu (ponad 40 lat) oraz internowanych w stanie wojennym (ok 30 lat), a także na ich pozycję społeczną i doświadczenie, aby wiedzieć że w 81 roku nikt nikomu nie chciał robić żadnego Katynia.

 

To zaś prowadzi mnie do drugiego wyboru, to jest konkluzji że działacze Solidarności to w większości byli histerycy i nie dziwne, że dali się rozegrać przy Okrągłym Stole a pojęcie prawica solidarnościowa stała się symbolem wysokiej nieporadności politycznej. Jak można prowadzić jakąkolwiek politykę nie mając realnego osądu sytuacji? Jak można dawać się podpuszczać gierkom na zastraszenie? Jak nie można później przyznać się do tego, że jednak Solidarność o tyle była błędem, że szybko została zinfiltrowana przez bezpiekę Polski Ludowa, że jednak samą młodością nie da się wszystkiego wygrać.

 

I tutaj zjawia się nam właściwy problem dla dzisiejszej notatki. Proces historyczny osądzający Solidarność, będzie procesem o tyleż trudnym, że świadków ze strony Polski Ludowej, jako komunistów z góry uznajemy za niewiarygodnych. Świadków ze strony zaś Solidarnościowej od razu uznajemy za wiarygodnych, chociaż tam każdy z nich z uwagi na własne interesy („lucrum cessans”) będzie podkreślał ile to zrobił i wycierpiał dla Polski. I żeby Polska wreszcie mu spłaciła te długi za jego pracę i poświęcenie dla Polski. A jednak domagam się takiego procesu. Realnej oceny, ile zrobiła Solidarność dla Polski. Realnej oceny jej wartości, a nie kombatanctwa.

---

tagi: solidarność  prawo  stan wojenny 

	grudeq
	16 grudnia 2017 19:30

15     1717    1 zaloguj sie by polubić