Dobre. Podziwiam Pańską nadzieję, że Matczak to przeczyta.

Zgodnie z art. 176 par. 1 Konstytucji RP: Postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne.

Teraz mamy właśnie postępowanie dwuinstancyje. Postępowanie kasacyjne nie należy bowiem do toku instancji. Z tego zaś wynika, że Konstytucja zezwala na stworzenie sądów trzeciej instancji, które naprawiałyby wyroki apelacyjne.

Tu trzeba zwrócić uwagę na utrwalone w sądach polskich a wyjątkowo bezczelne odmawianie stronie procesu (de facto) jej prawa do drugiej instancji. Najłatwiej pokazać to na przykładzie, jakich w praktyce mnóstwo.

Załóżmy, że ja pozywam Grudeq'a o zapłatę 100.000 złotych. Tu trzeba wyjaśnić, że konstytucyjne prawo do sądu polega na tym, że każdy, kogokolwiek może kiedykolwiek pozwać o cokolwiek pod uzasadnieniem jakimkolwiek. Przypuśćmy więc, że ja pozywam o tę zapłatę tytułem zadośćuczynienia, że Grudeq coś tam na blogu napisał. W pierwszej instancji Grudeq wygrywa do spodu a w uzasadnieniu sąd ocenia moje dowody, że są niewiarygodne. Ja składam apelację, tzn. ja korzystam z konstytucyjnego prawa do drugiej instancji. Grudeq oczywiście apelacji nie składa, bo niby o co, skoro wygrał.

Tymczasem sąd drugiej instancji podziela moje argumenty apelacyjne, zmienia wyrok pierwszej instancji i zasądza od Grudeq'a te 100.000 zł pod uzasadnieniem, że onże sąd apelacyjny te same dowody ocenił inaczej niż sąd pierwszej instancji. Wyrok od chwili ogłoszenia jest prawomocny. Apelacja Grudeq'owi nie przysługuje.

Gdzie więc jest wtedy prawo Grudeq'a do dwuinstancyjnego postepowania? Ja je otrzymałem ale on nie. Zostało przez sąd wysłane na drzewo. Kasacja nie wchodzi tu w rachubę, bowiem po pierwsze kasacja to nie instancja, a w dodatku nie można skutecznie oprzeć kasacji o zarzut naruszenia przez sąd monopolu sądowego do oceny materiału dowodowego.

Utworzona jako zupełnie niezależna od obecnego systemu sądowniczego trzecia instancja przydałaby się jak nic a przy okazji uporządkowałaby to i owo w sądach. Kastę można kontrolować tylko przez inną kastę.

Pretendujesz do znawstwa w temacie, więc przynajmniej zauważ, że napisałem o powództwie. Zatem o postępowaniu cywilnym. Nie ma znaczenia dla prawa apelacji, czy sąd pierwszej instancji jest rejonowy, czy okręgowy. Apelację rozstrzyga sąd drugiej instancji - odpowiednio okręgowy od wyroków sądu rejonowego i apelacyjny od wyroków sądu okręgowego. Zasady i praktyka, a także uchybienia są takie same.

Do prokuratury nie donosi sie o "szkodzie", ale ew. o pokrzywdzeniu domniemanym czynem zagrożonym karą. Do sądu karnego nie składa się powództwa prywatnego, ale co najwyżej oskarżenie prywatne. Doniesienia nie składa się "do prokuratury z urzędu". Z urzędu to prokuratura działa.

Jak już wiele razy przedtem zauważyłem, wszystko Ci się miesza, co jednak nie przeszkadza Ci zajmować pryncypialne stanowiska w każdej sprawie objętej właściwym dla niej rodzajem fachowości. Czasem lepiej słowotok powściągnąć.

Miałbym tylko uwagę, iż obywatele nie są skazani na odwoływanie się do sądów niemieckich, czy szerzej unijnych (przynajmniej nie w apelacji) - a to, co widzimy, to spór o władzę sądowniczą, w której sędziowie odwołują się do "zagranicy". Jest to przykre - ale obywatela, jako klienta sądów nie dotyczy bezpośrednio, chyba, że mu ktoś sprawę blokuje, bo sąd musi zapytać się, co sądzą w Brukseli czy innym Sztrasburgu.

Gdyby to ode mnie zależało, to bym to ukrócił. Problem w tym, iż chyba, jako państwo trochę się na to zgodziliśmy, zaprzyjaźniając sie z Unią ponad miarę - tj. za dużo podpisaliśmy - bo było w pakiecie wejściowym do Unii, jako tworu politycznego, a nie tylko gospodarczego.

Jako laik pytanie zadaję. 

Czy protokół brytyjski nie stanowi szansy odparcia nacisków EU na Polskę w sprawie zmian w sądownictwie?

 

Otóż to! Zachodzi z tymi sędziami coś zupełnie niezwykłego. Żądają swojej sędziowskiej niezawisłości, a oferują, wręcz stręczą transfer swojej niezawisłości do jakichś orzeczeń, czy do sędziów unijnych. W tym jest niezbity dowód, że w istocie nie walczą o niezawisłość, ale o to, komu ją odstąpią byle tylko nie było to polskie państwo.

Takiej sprzedajności nie znała nawet Targowica.

Niezwykłość polega zaś zwłaszcza na tym, że jak świat światem, każda organizacja a w niej każdy funkcyjny zawsze dążą do poszerzenia swoich kompetencji władczych, a ci pożal się sędziowie dąża do przekazywania części swojej jurysdykcji nie wiadomo komu, kto w dodatku posługuje się prawem obcym dla prawa polskiego i dla polskich sędziów.

Witam. Jak dla mnie to trochę zawiłe i nie do końca zrozumiałe, a więc sięgnąłem do Wiki, a tam:

Sąd Wyższy Prawa Niemieckiego w którym:

"Sąd wyższy prawa niemieckiego (łac. Ius supremum magdeburgense) – w średniowiecznym systemie prawnym sąd apelacyjny dla miast lokowanych na prawie magdeburskim, prawie chełmińskim i prawie flamandzkim, powołany do rozstrzygania sporów oraz decydowania o uprawnieniach i obowiązkach mieszczan. Zastępował dotychczasową praktykę odwoływania się od wyroków sądów miejskich do Magdeburga bądź Lubeki. Na ziemiach polskich pierwszy sąd wyższy prawa niemieckiego został powołany w 1233 roku w Chełmnie jednocześnie z lokacją miasta przez zakon krzyżacki. Kolejne sądy powstawały w Poznaniu (1253), Wrocławiu (pocz. XIV wieku), Kaliszu (1283), Lwówku, Środzie Śląskiej, Szczecinie i Raciborzu (prawo flamandzkie)".

oraz

"Ius supremum Magdeburgense castri Cracoviensis, (niem. Der Oberhof des deutschen Rechts auf der Burg zu Krakau) – sąd powołany przez króla Kazimierza Wielkiego dla Małopolski w celu stosowania prawa magdeburskiego, funkcjonował w latach 1356-1791. Do czasu jego powstania, instancją odwoławczą od wyroków sądów miejskich wydawanych w oparciu o prawo magdeburskie był właściwy sąd w Magdeburgu. Ustanowienie Sądu edyktem z 5 października 1356 r. uniezależniło sądownictwo małopolskie od rozstrzygnięć sądu w Magdeburgu. Sąd rozpatrywał poprzez dekrety (łac. Decreta iuris supremi Magdeburgensis castri Cracoviensis) głównie odwołania od wyroków, ale przede wszystkim pozostawał sądem stanowym (leńskim) dla wójtów i sołtysów z miast i królewskich wsi zastawnych oraz szlacheckich właściwego starostwa, osadzonych na prawie magdeburskim. Od 1468 r. przed Sądem mieli się również stawiać sołtysi/kniaziowie wsi lokowanych na prawie wołoskim. Sądy wyższe prawa niemieckiego mieściły się na zamkach starostw ówczesnej Małopolski, mimo że formalną siedzibą pozostawał jedynie Kraków.

W skład sądu wchodził landwójt wraz z 11 ławnikami, 5 sołtysami wsi królewskich i 2 mieszczanami.

Sądem odwoławczym od orzeczeń Sądu Wyższego Prawa Niemieckiego na zamku krakowskim był komisarski Sąd Sześciu Miast.

Sąd Wyższy Prawa Niemieckiego na zamku w Krakowie zakończył swoją działalność w 1791 r. po uchwaleniu Konstytucji 3 maja".

A więc ów sąd dotyczył jednej z części kraju, a nie całości. Jak podpowiada ten link

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Lokacja_(historia) lokacje były na różnych prawach z przelokowaniami włącznie. Jednak dziwnym trafem prawo magdeburskie miało sporą popularność. Czemu?

"Wielokrotne lokowanie tej samej miejscowości nie należało do rzadkości. Większość lokacji przez dłuższy lub krótszy czas rządziła się prawem polskim. Dla nich przejście na prawo zachodnie było w rzeczywistości przeniesieniem (przelokowaniem). Wobec wielości wzorów prawa zachodniego przelokowania zdarzały się także miastom już lokowanym na prawie zachodnim, zwłaszcza tym lokowanym najwcześniej. Nysa i Racibórz pierwotnie były lokowane na prawie walońskim i dopiero później przeniesiono je na prawo magdeburskie. Gdańsk (1261-1263), Tczew (1260), Szczecin (1243) były początkowo lokowane na prawie lubeckim. Przeniesiono je jednak na prawo magdeburskie. Aż do przełomu XVI/XVII w. prawo magdeburskie funkcjonowało jako podstawowy wzór dla lokacji. Ostatnie lokacje na prawie magdeburskim przeprowadzali możnowładcy na wschodzie Polski w Zamościu, Tomaszowie Lubelskim, Żółkwi, Głogowie Małopolskim.

Lokacje na prawie magdeburskim zyskały tak wielką popularność przede wszystkim dlatego, że Magdeburg uzyskał pełnię autonomii (biskup nie chciał sobie zawracać głowy przyziemnymi sprawami), a przy tym miał najpełniej (precyzyjnie i obszernie) opracowane kwestie prawne dotyczące funkcjonowania miasta. W razie sporów zawsze można było się powołać na jakiś stary dokument".

Jaki z tego wysnuwam wniosek? To egzekutor prawa - władca czyli faktycznie zarządzająca siła polityczno-militarna danego obszaru decydowała o prawie danego terytorium. A sąd wyższy prawa niemieckiego zawdzięczamy (o tempora o mores) krzyżakom.

Pozdrawiam. Fajnie się czyta pańskie notki choć nie wszystko z nich rozumiem i pojmuję. Pozdrawiam

Oddając jednak trochę obecnemu systemowi sprawiedliwości, to przynajmniej w sprawach karnych nie jest tak, że uzna Cię za niewinnego I instancja, to w apelacji poprawi II instancja i uzna za winnego. 

Naistotniejsze z komentarza jest dla mnie ostatnie Twoje zdanie. Kastę można kontrolować tylko przez inną kastę. Czyli w dzisiejszym czasie stworzyć Sądy nowego wzoru. Z całkowicie nową procedurą i sposobem organizacji, powiedzieć, że przecież Konstytucja nie zabrania istnienia drugiego rodzaju sądownictwa, sądy powszechne nie mają monopolu na wymierzenia sprawiedliwości, i dać ludziom wybór czy chcą aby ich sprawy rozsądzał Tuleya i Gersdorf czy Pawłowicz z Piotrowiczem. 

Moim ulubionym przykładem na dysfunkcję prawa unijnego jest zagadnienie: jak stworzyć jednolite prawo wodne dla całej Unii, w której masz zzasobne w wodę Finlandię czy Norwegię i kraje suszy jak Hiszpania czy Grecja; czy też jak dla tych różnych krajów stworzyć jednolite prawo budowlane. I tak może obywatel nasz nie mieć doczynienia z Sądem europejskim, ale w sądzie dowiaduje się że zastosowanie akuratnie będzie miał przepis europejski, bo taki spasował, a który w swojej istocie mial się odnosić do czegoś całkiem innego.

Mocno zaprotestuje przeciwko pojęciu "klient sądu". W sądzie są strony. Klient to jest pojęcie w stosunkach handlowych, gdzie klient przychodzi do sprzedawcy i dostaje to co chce, albo idzie do drugiego sprzedawcy. W sądzie strona przychodzi ze swoimi racjami, po drugiej stronie jest druga strona ze swoimi racjami, a Sąd to musi rozważyć. 

W każdym bądz razie dziękuje za komentarz i odwiedziny.

bardzo wizjonerski wpis. Jesli zadamy sobie pytanie o przyczyne takiego stanu rzeczy, to trzeba stwierdzic , ze Piastowie slascy prowadzili insensywna polityke kolonizayjna (zakladanie miast) z  duzym udzialem elementu niemieckiego i tu widze przyczyne wprowadzania lokalizacji miast na prawie magdeburskim. Problem w tym , ze wedlug tego prawa miasta byly samorzadne a wiec sadownictwo lezalo w kompetencji miasta i logiczne jest ze instancja wyzsza byl Magdeburg. Jak widzimy konstrukcja , ktora umozliwia na obszarze obcego panstwa przejecie kompetencji sadownictwa.

Podobnie z reszta robila Lubeka w poczatkowej fazie Hansy (Hanzy) kompetencje wyzszych instancji znajdowaly sie w Lubece.

Jest jeszcze jeden aspekt stosowania prawa magdeburskiego w lokalizaji miast, mianowicie wszystkie zatargi natury handlowej dawaly przejezdnym handlarzom niemieckim mozliwosc odwolania sie do niemieckiego Magdeburga.

Istnieje spora bibliografia prawa magdeburskiego w języku polskim. Podrzucę jeden link, choć zapewne zna Pan tę pracę:

Wkład polskich historyków prawa w badania nad prawem magdeburskim w XX w. (1945–2010) Danuta Janicka

tu w formacie PDF

Praca ma ciekawy wstęp, cytuję:

"Jeśli będziesz czytał, a nie wszytkoć pójdzie w smak, 
łaskawy Czytelniku, 
nie zarazem łaj, ale pierwej pilnie czytając rozeznarozeznaj

Bartłomiej Groicki, Porządek sądów i spraw miejskich prawa majdeburskiego w Koronie Polskiej"

No i jest w niej taki przypis, cytuję:

2. Podstawą prawa magdeburskiego było – jak wiadomo – zwyczajowe 
prawo wschodniej Saksonii, zawarte w Zwierciadle saskim (Speculum Saxo-
num; Sachsenspiegel) – zwodzie prawa sporządzonym (najpierw po łacinie, 
a potem w języku niemieckim) przez ławnika sądowego Eike von Repgowa 
w latach 1221–1224, oraz Weichbild magdeburski (Ius municipale), powstały 
z połączenia traktatu o prawie miejskim sprzed 1269 r. oraz z prawa ław-
ników magdeburskich (Magdeburger Schöff enrecht) z 2. połowy XIII w".

Co w połączeniu z lokacją Złotoryi w 1211 roku oznacza, że to nie było tak, iż był pstryczek, moment w którym wszystko się zaczęło i dalej płynęło. Było prawo zwyczajowe na podstawie którego lokowano miasta, a gdzieś potem pojawiały się kodyfikacje i tłumaczenia.

Tekst mi się podoba - bo sam miałem refleksję, iż władze samorządowe dużych miast powinny szczerze powiedzieć, iż skoro miasta były lokowane na prawie niemieckim, to takie powinno w nich obowiązywać - a wykładni prawa dokonywać powinny niekrajowe organy :)

Co do tego klienta - to ja wiem, jaka jest prawidłowa wykładnia i doktryna - tyle, że to jest w teorii - a w praktyce bywa, iż strona, dostaje, niczym klient - produkt niepełnowartościowy, a czasem na zamówienie strony przeciwnej - stąd te moje złośliwości.

bardzo dobry tekst i prowokujący do wskazywania patologii skutkujących postrzeganiem sądownictwa jako obszaru działania zorganizowanych grup wyspecjalizowanych w popełnianiu czynów niedozwolonych; zagadnienie zderzenia teorii z patologią praktyki jest codziennością w RP; przykład: oszustwo procesowe i jego rozpoznawanie oraz metody przeciwdzialania skutkom

"Było prawo zwyczajowe na podstawie którego lokowano miasta, a gdzieś potem pojawiały się kodyfikacje i tłumaczenia."

To "gdzieś potem" trzeba zlokalizować na tle ówczesnej historii zmagań między władzami świeckimi (cesarz niemiecki, król francuski, itd.) przeciwko z jednej strony miastom (np. włoskim, lotaryńskim, itd.) a z drugiej strony konkurując przeciwko władzy kościelnej (papież, biskupi, zakony). To się działo głównie w wieku 13 i 14. W Królestwie Polskim, czy na Śląsku na szczęście dosyć łagodnie.

Z punktu widzenia miast i emancypujących się wtedy samorządów miejskich potrzebne im było uzyskać autonomię a przynajmniej lepszy układ (np. lokacyjno prawny) względem zewnętrznej władzy świeckiej, albo kościelnej. Władze świeckie (por. np. Jan Luksemburski w Czechach) patrzyły na miasta wyłącznie z punktu widzenia efektywności ich wyzyskiwania. W tym interesie władze świeckie zderzały się zaś z zastaną konkurencją kościelną. Zderzenie było o tyle konfliktowe, że - co by nie mówić - apetyty kościelne były w miastach po pierwsze oswojone, a po drugie były dość umiarkowane, gdy apetyty władców świeckich umiarkowaniem na pewno nie grzeszyły. Z tej przyczyny władze świeckie oprócz obciążenia miast swoimi potrzebami dążyły do przejęcia dla siebie "strzyży" kościelnej.

Wtedy właśnie, z inspiracji władz świeckich zaczęły pojawiać się "kodyfikacje i tłumaczenia" ustrojów miejskich jakby rzeczywiście trzeba było ludziom tłumaczyć zwyczaje stosowane od wieków. Jednak uroszczenia władz świeckich wymagały jakiegoś uzasadnienia i właśnie tutaj władze świeckie zatrudniły ówczesnych naukowców, czyli, w uproszczeniu, prawników uniwersyteckich, którzy od tamtego czasu do dzisiaj potrafią wszystko wytłumaczyć w zgodności z właściwym interesem, dla którego się najęli.

Żeby wywodu nie przeciągać a jakąś pointą zakonczyć, ówczesne tłumaczenia naukowe (kodyfikacje i tłumaczenia) kierowane były do tzw. pospólstwa, zatem musiały być redagowane w językach tzw. narodowych. Oczywiście według potrzeb zleceniodawców musiały być przeciwkonkurencyjne (tzn. antykościelne). Gniew pospólstwa trzeba było w jakiś kanał wpuscić  ... i tak dalej, aż na linii czasu z przodu zaczyna majaczyć pointa, czyli reformacja.