Eee tam, 6 miesięcy ancla? Batożenie, to by było coś.

A czy kolejki były, o to większe dochodzenie muszę przeprowadzić. Możliwość zawsze jednak taką mieli. Małżonka zresztą też mogła na Odwach podejść. 

Myślę, że małżonka, jako osoba praktyczna i niegłupia, nie chodziła na odwach, gdzie wąsaty żandarm i tak by nic nie zrozumiał, ale waliła wprost jak w dym do miłego kuzyna Frania, który adorował ją w zasadzie od dzieciństwa. 

Ciekawe byłoby zestawienie ilości zdrad z ilością rozwodów, przy których dochodziło do podziału majątku.

A jednak nie uważałbym małżeństwa ze umowę cywilnoprawną, bo tak wejdziemy na grunt prawa zobowiązań, i zasady swobody umów, to musi być coś więcej, szczególna więź. Ale tu jeszcze jedna po Twoim komentarzu przyszła mnie myśl, że dlaczego uznajemy za normalne, że Państwo zakazuje konkurencji i np. pracownik po opuszczeniu pracodawcy nie może wykonywać takiej samej pracy u innego pracodawcy (za odszkodowaniem ze strony byłego pracodawcy), ale np nie pozostawia sobie żadnych mechanizmów do wprowadzenia zakazu konkurencji w relacjach osobistych.

To proponuję Panu wpisać w google hasło "maciejuk". To był Komendant Wojewódzki Policji we Wrocławiu, później był Komendantem Głównym. Bardzo ciekawa historia.

To tak a propos Pańskiego wpisu: "...dlaczego uznajemy za normalne, że Państwo zakazuje konkurencji i np. pracownik po opuszczeniu pracodawcy nie może wykonywać takiej samej pracy u innego pracodawcy (za odszkodowaniem ze strony byłego pracodawcy), ale np nie pozostawia sobie żadnych mechanizmów do wprowadzenia zakazu konkurencji w relacjach osobistych."

Przebrnąłem przez trzy strony gugla i nie ma nic na temat historii prawdziwej.

Wstyd to dziś krytykować bzykanie na boku. Wierność małżeńska jest tak mało glamour...

Podstawowym nakazem przy ocenie przeszłości jest uwzględnianie realiów wówczas panujących. Podstawowym błędem, jaki robi każdy quasi-historyk, jest pominięcie tych realiów i próba przeniesienia dawnych rozwiązań do dzisiejszych czasów.

W epoce CK statystyczna różnica wieku pomiędzy małżonkami wynosiła kilkanaście lat na (nie)korzyść mężczyzn. W praktyce wyglądało to tak, że 35-40 letnia kobieta po odchowaniu dzieci (których od 18 do 30-35 roku życia) miała za partnera już nieco leciwego, a niekiedy po prostu stetryczałego męża, który poza skatem tudzież pogadankami o melioracji nie miał jej nic innego do zaoferowania (casus opisany genialnie w Nad Niemnem).

Więc albo czytała romantyczne klechdy francuskie, cierpiąc od tego na globusa, bo nadpodaż historii rodem z Romea i Julii jest zwykle niestrawna, a tych pisanych francuzczyzną już w ogóle, albo - jak świetnie opisana piórem Żeromskiego Laura Kościeniecka - brała sprawy w swoje ręce, gwiżdżąc na upadający reżim austriacko-węgierski i tworząc fundamenty niepodległości.

Jak rozumiem, autor niniejszej notki byłby w takich sytuacjach zwolennikiem rozwiązań siłowych, w duchu państwa policyjnego, czyli takiego, które przymusza leciwego męża do wywiązania się z ciążących na nim powinności, znajdując wreszcie legalne uzasadnienie dla stosowania pałki policyjnej...

Ech.....

Osoby domagające się uczynienia z nakazów i zakazów religijnych prawa obwarowanego sankcją państwową, a tym samym likwidacji państwa jako gwaranta wolności cywilnej, są niczym innym, jak właśnie funkcjonariuszami ISIS, z katechizmem Kościoła Rzymsko-Katolickiego w roli szariatu włącznie.

[Jeśli komuś się wydaje, że PiS jest zwolennikiem tego typu rozwiązań, jest w głębokim błędzie... to gęba, którą PiS-owi przyprawiona została przez niechętną mu lewicę świecką.] 

Nie da się w tym kraju, w tych realiach i w tym czasie wyrugować prawa cywilnego i zmusić Polaków do przestrzegania katechizmu. No sorry Winnetou... 

Piszę to nie jako zwolennik Michnika, ale jako katolik z krwi i kości... a przede wszystkim jako realista.

To naprawdę bardzo mądra maksyma:

Bogu co boskie, cesarzowi co cesarskie (a w przełożeniu na nasze: religia Kościołowi, szkoła Państwu. Przy odrobiny wyrozumiałości chrześcijańskiej udaje się to nawet bezkolizyjnie w jednym budynku pomieścić, choć nie zawsze na ostatniej lekcji, jak być miało.).

I nic mądrzejszego nie wymyślimy, Roma locuta, causa finita.

Ustaliłem ją w oparciu o powszechnie dostępną wiedzę.

W kręgach niewykształconych te różnice może były nieco mniejsze (kilka-kilkanaście lat), w warstwach majętnych (szlachta) i dwadzieścia lat nie było rzadkością, a branie się przez młokosów za ożenek było źle widziane.

"Aha... jedna uwaga na tym blogu to mi przysłguje statusu Rzymu, a nie Panu. Będę wdzięczny za szacunek dla tego."

Przeca to nie ja, a JPII, podpisał Konkordat....  przypominam tylko, że on obowiązuje.

I jeszcze jedno: 

osobiście sądzę, że Napoleon był mimo wszystko wspierany przez Rzym jako ktoś, kto jest w stanie powstrzymać to zło, które się rozlało po 1789 r.

Nieprzypadkowo właśnie Buonaparte powiedział, że "Paryż wart jest mszy".

No i co zrobił tak naprawdę Bonaparte? Ano reaktywował cesarstwo.... u szczytu potęgi.

Nieprzypadkowo Święte Przymierze, jakie rządziło Europą po upadku Napoleona, utrzymało wprowadzony przez niego Kodeks Cywilny na obszarze, na którym wszak panowało. 

Ośmielę się więc sformułować tezę, że taki a nie inny kształt prawa napoleońskiego został przez KRK milcząco (przecież nie znieśli obowiązywania kodeksu cywilnego, a nie mogli wyrazić nań zgodę) zaakceptowany.

Także w państwach, w których KRK doszedł do władzy (jak w Polsce po 1989 r.), także nie uchylono rozwiązań wprowadzonych w Europie przez Bonapartego i obowiązujących przez całe stulecie.

W złym kierunku autorze idziesz.

Trzeba dążyć, po pierwsze, do podniesienia znaczenia małżeńśtwa i rodziny (tu się zgadzam), choćby ułatwieniami podatkowymi (co do zasady Petru dobrze myśli: ułatwienia podatkowe wspierają odpowiedzialnych (czytaj: pracujących), a tych ułatwień za III RP było tyle, co kot napłakał i stąd tyle rozwodów (to już nawet komuna wprowadzała kwity dla MM.... i preferencje mieszkaniowe),

a jeśli się nie uda utzrymać związku, to celem musi być zapewnienie bezpieczeństwa finansowego dzieciom (tj. silnej materialnie pozycji osobie pozostającej z dziećmi po rozwodzie (zwykle kobiecie).

Wkraczanie z pałką policyjną we wrażliwą i przecież na wskroś osobistą sferę relacji między małżonkami naprawdę nie jest dobrym rozwiązaniem.

Oczywiście, że nie!

To powiedział Petru bo " Petru dobrze myśli " :D

Powtórzył to po H.Burbonie dokładnie w tym samym celu, w jakim tamten 2 wieki przekabacił się, przyjmując koronę. Dokładnie w tym samym celu. Tyle że Ligowców i Hiszpanów zastąpiła koalica antyfrancuska.

Niestety nie powstrzymało to klęski Bonapartego. 

Ho Panie, to jak się Pan powołuje na powszechnie dostępna wiedzę, a mi czyni zarzut z nieuwzględnienia realiów.. to właściwie o jakich my realiach rozmawiamy. 

Mój dziadek, żyjący na początku XX wieku miał żonę starszą o 10 lat... i jakoś mu nikt wymówek nie czynił, a jak żona mu zmarła to się ożenił z kobietą o 20 lat młodszą i też nie słyszałem aby mu ktoś czynił zarzuty... wiec to tak generalnie róźnie jest.

Aha... czyli, że na własnym blogu nie mogę sobie porządków uprawiać i pkt 7 Regulaminu ma być li tylko martwym prawem?

I nie wiedziałem, że blogowanie musi mieć breve papieskie, skąd Pan takie sensacje powziął?

Tytuł właściwie zadaje pytanie, czy zdrade powinno się rozpartywać w kategoriach prawa karnego (penalizacji) czy uznać jako delikt prawa cywilnego, czy pozostawić tak jak jest..

Niemniej jednak kwestia pozostaje otwarta. A wnioskiem pozostaje, że prawo cywilne sprawy nie załatwia.